Afstand in Blauw verhoudt zich op een monochrome en kleurrijke wijze tot de menselijke maat in haar omgeving. Aan dit werk ligt een taalspel ten grondslag: in hoeverre kan de mens houvast ervaren wanneer betekenissen voortdurend verschuiven? Gedacht vanuit een Derridiaanse analyse waarin tijd niet langer als star en lineair wordt begrepen, maar een veranderlijk geheel van opposities is die elkaar voortdurend bevragen. Concreet onderzocht ik het niet-bestaan van de kleur blauw. In niet alle gesproken talen komt het woord ‘blauw’ voor en ook in de natuur is het geen vanzelfsprekend voorkomende kleur. In een video-essay verkende ik de poëtische implicaties hiervan (een klein stuk hiervan te lezen in portfolio). Bestaat iets als er geen woord voor is? Deze gedachtes vertaalden zich uiteindelijk naar een ruimte vullende en tuin vullende, installatie van honderd vierkante meter blauw textiel gedrapeerd over onzichtbare stokken. De punten van de stof priemden de lucht in, deinden op de wind. Ik ontwikkelde dit werk specifiek voor een tuin in Friesland, een rond grasveld omringd door bomen en bramenstruiken. De installatie was indrukwekkend groot en confronteerde bezoekers op een fysieke wijze met de grootte van het eigen lichaam. Het monochrome en zwijgende van de deinende stof op de wind contrasteerde met het Friese landschap. Voor de afstudeertentoonstelling op de Rietveld Academie installeerde ik het werk opnieuw in combinatie met schilderijen, het video-essay en een essayistische novelle ‘Blak water’. Allen verwoordden in eigen beeldtaal een onderzoek naar houvast, vorm, verlies, bestaansrecht en de kleur blauw.