"De laatste keer dat hij door een onbekend nummer uit het buitenland werd gebeld, was hem bijna een reeks encyclopedieën aangesmeerd. Nu laat hij de telefoon trillen in zijn hand. Hij staat bij een tafel met diepe groeven in het hout, van die spleten waar rijstkorrels in kunnen verdwijnen. Al een uur dwaalt hij door een kringloopwinkel in Drachten zonder ergens naar op zoek te zijn…”
“Het is de eerste zondagmiddag van mei, de lucht achter mijn ouderlijk huis is zachtblauw en gevuld met melkwolken. Mijn moeder en ik hebben de koffie op en onze truien uitgetrokken. Het is onweerstaanbaar lente, langs het fietspad hoge rijen fluitenkruid, vlak boven het gras vliegen de meikevers loom hun rondjes ochtendgymnastiek. Ook de kastanjeboom bloeit in uitbundige trossen…”
“Ondersteboven word ik wakker. Ik schrik. De kamer ligt langs mijn benen omhoog, het bed onder me als een rugsteun. De nacht heeft zich omgedraaid met mijn lichaam er nog in.
Ik wil rechtop gaan zitten. Ik zit al rechtop. Het duizelt me. Wat is er met mijn kamer gebeurd?”
“In de ochtenden dacht Imme dat iemand met een ijsschep bolletjes uit haar had geschraapt en verkocht had aan vreemden. Er waren dingen weg. Gedurende de dag verdween de gedachte naar de achtergrond als katerhoofdpijn. Ze luisterde naar haar cliënten, werkte diagnoses uit, gaf zich over aan hun verhalen tot ze niets meer te geven had. Voor even raakte ze afgeleid, de regelmaat wende. Maar ‘s nachts leek het of haar lichaam zich uitsmeerde over alle oppervlakten om haar heen, uiteenviel in spetters die wel bij elkaar hoorden maar elkaar niet raakten of terugvonden. Bij het ontwaken voelde ze zich beurs en hol. Imme had houvast nodig, dat wist ze, alleen wist ze niet hoe het eruit zag…”
”Je kunt jezelf niet verdrinken zonder iets wat je naar beneden houdt, je longen zullen van je bewustzijn winnen. Een grote slok water dwingt zich mijn mond in. Mijn tong voelt ruw en log tussen al dat chloor net als mijn benen die doelloos met me mee bungelen. Meestal voel ik me een droog stuk karton met ribbels van binnen waar lucht tussen zit, hol en hard, en in het water weerloos en murw. De wildwaterbaan heeft negen bochten waarvan twee scherp, één draaikolk en een diep rond bassin dat doet denken aan een waterput waar het koud en donker is. Ik heb met mezelf afgesproken dat ik dit durf...”
De fascinatie die kunstenaar Hilma Af Klint had voor de wereld om haar heen spreekt nog altijd tot de verbeelding. Ze vormt de rode draad in Cycle, Portal, Path: een groepstentoonstelling bij Nest waarin parallellen tussen Af Klints werk en de hedendaagse context creatief en kundig worden belicht.
Hoe klinken kunstwerken? Kunnen we ze eigenlijk wel horen of erkennen? Ik ging op zoek en liet daarbij onder andere de sculpturen, ruimtes en albums van Maria Barnas, Annabelle Binnerts en JJJJJerome Ellis aan het woord.
Bij het woord ‘taal’ komen de figuren van letters in ons op, of het geluid van klanken. Ik verwonderde me over de alternatieve vormen die taal kan aannemen in de kunst. Naar aanleiding van het boek Imaginary Languages van Marina Yaguello, reisde ik langs verschillende kunstenaars die de vorm van taal heruitvinden in hun werk.
Veel presentatieruimtes worstelen met de toegankelijkheidseisen die vanuit de overheid worden gesteld. Dat geldt misschien nog het meest voor kunstinstellingen die zich in monumentale panden bevinden en daardoor niet zomaar aan hun architectuur mogen sleutelen. Ik bezocht twee performances van Raffia Li over de obstakels én mogelijkheden van de kunstruimtes A Tale of A Tub in Rotterdam en Hotel Maria Kapel in Hoorn.
Saskia Noor van Imhoff, Rory Pilgrim en Klasiena Soepboer werkten en woonden lange tijd in de stad maar hebben zich nu (ook) gevestigd op het platteland. Ik keer ook zelf regelmatig vanuit Amsterdam terug naar mijn geboortegrond in Friesland, ging met ze in gesprek over de aantrekkingskracht van het buitengebied.
Josse Pyl schroefde zelfgefabriceerde tanden in de vorm van de letter A in een vrijstaande muur. Deze sierlijke A trekt ons het werk in zoals je bij de tandarts Aáá moet zeggen om je mond te openen. Aan de muur hangt ook een scherm met daarop Pyls eerste videowerk, Inner Word in Outer World. We ontmoetten elkaar vlak voor de opening van Art Rotterdam en gingen in gesprek over de video die hij maakte. Pyls werk is te zien van 1 t/m 4 juli als onderdeel van Prospects in de Van Nellefabriek te Rotterdam.
Er zijn boeken die tijdens de pandemie het licht zagen: virusverhalen, strategieën om vol te houden en andere in/op lockdown geïnspireerde werken. En er zijn boeken die niet nieuw zijn, soms al jaren geleden verschenen, maar die door de pandemie bijzonder actueel en relevant aanvoelen. Ik ging langs bij San Serriffe en maakte samen met Pieter Verbeke, een van de oprichters en verkopers van de boekwinkel, een selectie van zes boeken die gezien door een coronabril opeens opvallen in het aanbod.
Ik besprak de vele nieuwe vormen van kunstervaren die dit jaar zijn beproefd – van online rondleiding tot briefwisseling, en van gekrijt op de stoep tot kerstpakket. Hoe zorg je ervoor dat de tactiliteit van kunst niet ondermijnd wordt? Hoe houd je oog voor de fysieke kracht van kunst?